تصویری که در کتاب حاضر ارائه می‌شود در سه مرحله تا رسیدن به جامعۀ سوسیالیستی آرمانی ارائه می‌شود. هدف البته به تصویر کشیدن دقیق چنین جامعه‌ای نیست؛ بلکه صرفاً ارائۀ ایدۀ مطالبی است تا جهت‌ نمایی باشد برای اندیشه‌های آتی.

در بخشی از کتاب جامعه برای همه: طرح یک آرمان شهر سوسیالیستی می‌خوانیم:

اگر بپذیریم که در بحث خوشبختی آنچه اهمیت دارد وضعیت انفرادی شهروندان جامعه است، نه شرایط کلی جامعه، یا به عبارتی در بحث خوشبختی، افراد به کلیت اجتماع اولویت دارند، آنگاه از این مطلب نتایج قابل‌توجهی می‌توان گرفت. منظور از اولویت افراد به اجتماع این است که اگر برای مثال، جامعه‌ای در سطح کلان بسیار ثروتمند بوده، اما هفتاد درصد جمعیت آن زیر خط فقر قرار داشته باشند، آن جامعه را نمی‌توان خوشبخت دانست. ممکن است در شهری چند میلیاردر (در مقیاس دلار) ساکن باشند، اما اکثر مردم شهر از حداقل‌های زندگی نیز محروم باشند. چنین شهری حتی از برخی کشورهای جهان نیز ثروتمندتر است، اما این ثروت به معنای خوشبخت بودن آن شهر نیست. جامعه زمانی خوشبخت است که تمام یا دست‌کم اکثریت شهروندان آن خوشبخت باشند.

جداسازی خود از ناخود، شناخت خود حقیقی و راه‌های رسیدگی به آن، موضوع خودشناسی است. جسم و ذهن را تغذیه می‌کنیم و ناخود را می‌پرورانیم؛ ولی روح ما در تب و تاب گرسنگی و تشنگی نمی‌تواند رشد کند. جسم پروار می‌شود، و از پرواز می‌ماند. نفس گسترش می‌یابد و خود، لاغر می‌ماند. در زندگی همان‌قدر که اضافات اهمیت دارد، باید حذفیات نیز مورد نظر باشد، همان‌گونه که رفتن انجام می‌شود باید ترمز نیز مورد بررسی قرار گیرد. با حذفیات و توقف، فرصتی برای تأمل خواهیم داشت، و تأمل ما را متوجه سرکوب خلاقیت به دست تقلید، چشم و هم‌چشمی و الگوپذیری می‌کند. اگر از سرکوب دست برداریم، انقلابی درونی روی خواهد داد. شاه را از چاه بیرون می‌آوریم و غاصبان را از تخت به زیر می‌کشیم.

در بخشی از  کتاب فرصتی برای پروانگی می‌خوانیم

توسعه در کشور ما به شدت با محیط زیست، درگیر است. درخت‌ها بر اثر بی آبی و یا گسترش گذر، قطع می‌شود. کاشت درخت در حیاط کوچک، توصیه نمی‌شود، حیاط را می‌گیرد، تاریک می‌کند، و به پایه‌های ساختمان، آسیب می‌زند. یکی از مباحث مهندسی عمران، پی‌ریزی پایه‌ها در خانه‌ای است که درخت دارد؛ اما بحث همزیستی با محیط زیست، نیاز به آموزش جدی دارد. حال با کنار گذاشتن مباحث روحانی، می‌توانیم به پروار کردن جسم و گسترش نفس بپردازیم.

تا به حال پیش آمده به خود بگویید که چرا برخی از افراد از بقیه موفق‌تر هستند؟ یا شده بخواهید عادت جدیدی در خودتان ایجاد کنید یا عادتی را ترک کنید اما شکست خورده باشید؟ آیا برایتان پیش آماده که بخواهید به انسان منظم‌تری تبدیل شوید اما نتوانسته باشید؟ اگر به سؤالات بالا جواب بله دادید این کتاب مخصوص شما است.

در کتاب خودت از نو خط کش کن به موضوع عادت و رفتارهایی که مانع از نظم شخصی می‌شود پرداختیم و گفتیم که چرا در مسیر تغییر عادت‌ها شکست می‌خوریم و اینکه چرا در زندگی هرقدر تلاش می‌کنیم بازهم به‌جایی نمی‌رسیم.

اگر درصدد تغییر بزرگی هستید این کتاب می‌تواند یک راهنما برای شما باشد تا بدانید که چطور و از کجا باید شروع کنید.

در بخشی از کتاب خودت را از نو خط کشی کن می‌خوانیم:

نظم شخصی یعنی انجام دادن کارهایی که باید انجام شوند جدای از اینکه انجام آن کارها را دوست داشته باشیم یا نداشته باشیم. تعریف دیگری هم از نظم شخصی هست که می‌گوید نظم شخصی یعنی تسلط داشتن بر خویشتن و این یعنی اینکه بتوانیم در هر شرایطی بر وسوسه‌ها، عواطف، امیال و تمایلات درونی خودکنترل کافی داشته باشیم.

لطیفه‌های زننده، شوخی‌های زشت، قهقهه‌های بلند و دل‌هایی که خوش نیست. گوهر اصلی انسان شاد است، نیاز به لطیفه و قلقلک ندارد. خودشناسی رفتن روی موج شادی است، نفوذ به اعماقی که در آن به دست آوردن و از دست دادن و زمان مطرح نیست و غمی وجود ندارد. خوش‌حالی در آن‌جا موج می‌زند، یک شادی ژرف که به چیزی تکیه ندارد و از دست رفتنی نیست.

در بخشی از کتاب روی موج شادی می‌خوانیم

یکی از راه‌های مبارزه با نم دیوار، استفاده از سنگ در ازاره است. البته نم، ممکن است به بالای سنگ نیز منتقل شود. اما در شهرهایی که در کنار دریا ساخته شده است، چه می‌کنند؟ در بوشهر دیدم سنگ‌های مخصوصی استفاده می‌کنند. سنگ‌هایی که نازیباست؛ ولی نم در این سنگ‌ها می‌گردد. ذهن را نیز اینگونه باید مدیریت کرد. افکار بیاید و بچرخد و برود.

بخش‌هایی از متن کتاب بت مولانا:

از جمع بندی دیالوگ‌های ما بین عقل و نفس نتیجه می‌گیریم که نمی‌شود زندگی را بر مبنای دیدگاه هر یک از آن دو شق (عقل یا نفس)  و یا حتی تجمیع آن نظرات پی‌ریزی کرد بلکه از نظر مولانا زندگی سالم و سلامت حیاتی است که عاری از جهان بینی منشعب از عقل و نفس باشد و برای انسانی که عادت کرده است همه چیز این جهان را با ذهن و افکار و داده‌های عقلی‌اش ادراک کند هر چیزی ورای عقل القاءگر هیچ خواهد بود و آن هیچ چون برای ذهن ناشناخته است بنابراین نه تنها به سوی آن سوق پیدا نمی‌کند بلکه به شدت آن را پس می‌زند و آن را خیال می‌پندارد در حالی‌که آن هیچ در واقع یعنی همه چیز، یعنی اتصال به دریای علم خدا و منطبق شدن با حرکت هستی، موضوعی که اهتمام نویسنده بر القاء آن به مخاطب خویش است.

فرض کنیم شخصی کنجکاو و ساده در عنفوان جوانی‌اش وقتی‌که می‌فهمد حالت تهی بودن ذهن قدرت فوق العاده‌ای به انسان می‌دهد برای کسب موفقیت و رهایی از عقب ماندگی‌هایش با تنها ابزاری که در دست دارد دل را به دریا می‌زند و خود را در آن وادی قرار می‌دهد، و ناگهان چشمانش بینا می‌گردند و داستان جهان هستی را از زبان داستان نویس قهار آن درمی باید و می‌فهمد، بنابراین او آرام می‌گیرد و در جایگاه بندگی‌اش، بیشتر ذهن و حواسش معطوف می‌شود به بندگی نه چیز دیگر، اگر چه آن خواسته‌های فرعی اصل نما همچنان دور و بر او را احاطه کرده‌اند. حال آن جوان به من می‌گوید سوار بر مرکب زمان در خود حضور داشته باش و مراقب افکارت باش و بخواه تا تو حاکم ذهنت باشی نه اینکه افکار بدون حضور تو کنترل ارگانسیم را در دست داشته باشند. بنده از او می‌پرسم چه تمرین‌هایی را انجام دهم و او پاسخ می‌دهد مراقبه، از او می‌پرسم آیا راه میانبری هم هست می‌گوید بله، مرگ ذهن. ولی من آن را توصیه نمی‌کنم چون احتمال انحرافش بیشتر از نتیجه بخشی‌اش هست و ادامه می‌دهد: همراه عزیز سخنان مرا قبول کن و با فرمان باور قدم بردار، بگذار سختی‌هایش برای من باشد زیرا که خدای تو، تو را آنقدر دوست دارد که نخواسته است که تو سختی بکشی، فقط کافیست که باور داشته باشی.

مولانا می‌گوید اگر می‌خواهی به یاد خدا باشی باید از یاد کرد هر چیزی غیر از خدا مبرا باشی در آن صورت آن چیزی که می‌ماند یاد خداست و در آن وضعیت است که تو می‌توانی در کیفیت و حالت امن و سالمت فرود آیی.

اگر به روند حرکت زندگیمان در بستر زمان دقیق باشیم و با چشم دل بنگریم درمی‌یابیم که در مقاطعی از زندگی، عواملی باعث دل شکستگی و افول ما می‌شوند بطوری‌که در تنهایی درماندگی خویش روی می‌کنیم به یکتای بی همتا و با اشک چشمانمان از او طلب یاری می‌کنیم. باید آگاه باشیم که آن موقعیت‌ها و لحظه‌ها بسیار مغتنم و ارزشمند هستند بنابراین در زندگی توحیدی وقتی‌که غم‌ها این چنین بابرکت و پربار هستند پس دیگر چه جایی می‌ماند برای ناشکری و نارضایتی.

با توجه به اینکه تلاش و کوشش فی نفسه در دل خود ناآرا می‌و استرس را دارد سوال این است که چگونه می‌شود فعال و پرتلاش بود ولی حریص و ناآرام نبود؟ از منظر مولانا چنانچه انسان بتواند به درجه‌ای از ادراک در رابطه با خالق و مخلوق همان خالق توام با هم برسد بنابراین می‌تواند خود را با خالق و مخلوق منطبق و سازگار نماید به بیانی دیگر چنانچه انسان دریابد که مسبب تمام افعال او از خداست و خدا بر همه چیز مسلط و محیط است و هیچ رویداد کوچک و بزرگی بدون اراده و خواست او انجام نمی‌پذیرد و از طرف دیگر بداند که جهان در حرکت است و نو به نو خلق و زوال می‌پذیرد بنابراین برای بقای خویش همسو می‌شو د با حرکت هستی و از گذشته و آینده ذهنی‌اش دست می‌کشد و ورود می‌کند به لحظه، آنجاست که وجود معرفتی و روانی چنین شخصی به گونه‌ای تغییر و تحول می‌یابد که خروجی‌اش می‌شود یک انسان فعال، امیدوار، بانشاط، سرزنده و موفق، موفق نه به معنای اینکه خیلی توانمند و داناست بلکه به معنای انطباق و سازگاری با محیط خویش. به بیانی دقیقتر چنین انسانی اگر چه اشعار و یا آگاهی‌ای بر موفقیت‌هایش در لحظه ندارد ولی قالب ذهنی و وجودی‌اش بر مبنای تلاش کن و توکل کن سرشته شده است...

برای پیدا کردن خود باید نقش‌هایی را که به خاطر دیگران برعهده گرفته‌ایم و نقش نیاکانمان را زمین بگذاریم، بازی را کنار بگذاریم و نقش خودمان را زندگی کنیم. لایه لایه به ما اضافه کرده‌اند، لایه‌ها را بردار تا آشکار بشوی. وقتی خودت پیدا شد، وقتی خودت را پیدا کردی احتیاج به تکرار اشتباهات دیگران نداری. مسیری که برایت تعیین کرده‌اند راه دور شدن از خود است، آن را معکوس کن تا به خودت برسی. این نقشه رسیدن به خود است. یکی می‌گوید نمی‌دانم چه‌طور شد، نفهمیدم چه کار می‌کنم، خودشناسی فهمیدن و درک تک تک لحظات و لذت بردن از زندگی است.

در بخشی از کتاب فرزانگان فروزان می‌خوانیم:

بیش‌تر مراکز رسمی ازجمله در زمینه آموزش مرکز سودجویی است. هر مطلبی مورد سوء استفاده قرار می‌گیرد. فرزانگان فروزان روی صحنه نیستند، نظام آموزشی ما را از آن‌ها غافل کرده، کسانی که وقتی از پیش ما می‌روند متوجه ارزش حرف‌های آن‌ها و تلاش آن‌ها برای رها کردن ما از قفس عادت‌ها می‌شویم، البته نور آن‌ها خاموش شدنی نیست. آن‌ها محدودیتی ندارند و حتی بعد از مرگ کار خودشان را ادامه می‌دهند. آدم‌های امروز سلوک دارند‌ و تیرهای خودشان را زود می‌زنند؛ آن‌قدر درگیر تندرفتن و زودرسیدن و زود زدن شده‌اند که مسیر درست و تیر را به هدف زدن از یادشان رفته.

اگر کسی می‌خواهد به کار روزنامه بپرازد تا شغلی و درآمدی داشته باشد، این کتاب به کار او نخواهد آمد. این نوشته، دردلی است برای درمندان و هیچ ادعای دیگری ندارد!

ابزار، روش‌ها و زمینه‌های رسانه در حال تغییر است؛ ولی بنیان رسانه‌نگاری چی هست؟ هرز رفتن رسانه‌ها غمی است و نادیده گرفته شدن حرف صاحبان اندیشه بر اثر غوغای هرزنامه‌ها غمی دیگر. تشکل‌های روزنامه‌نگاری باید با نقد و بررسی هرزه‌نگاری را افشا کنند و مانع از ورود هرزه‌نگاران به جمع خودشان بشوند. تبلیغات می‌تواند دفتر رسانه را به یک دفتر تبلیغاتی تبدیل کند و توی رسانه‌های کاغذی باعث تنگ شدن جای مطالب می‌شود. رسانه‌ای که هدفش بیداری و روشن‌گری است و باید علیه فساد فعالیت کند نباید متکی بر‌ پول‌های سیاه و سرمایه‌گذارانی باشد که روند رسانه را تغییر می‌دهند.

اصل «حق بازگشت» یک حق بشری است. هر انسانی به محض خروج از کشور، حق دارد دوباره به کشور خود بازگردد. چه همانند آوارگان جنگی که از سرزمین خود به اجبار مهاجرت کرده‌اند، و چه کسانی که با اختیار کشور خود را ترک کرده‌اند. اما آوارگان جنگی و پناهندگان مهمترین مصداق برای حق بازگشت هستند. این حق در اسناد بین المللی مختلفی آمده و در حقوق بین‌الملل مهم است. به شکل فردی و جمعی این حق قابل تصور است. اما این حق در شرایطی که زندگی یک ملت را تهدید کند منع شده است و امکان اجرا ندارد.

درباره‌ی حق بازگشت در نظام بین‌الملل حقوق بشر

در اسناد بین المللی همچون مواد 13 و 15 اعلامیه جهانی حقوق بشر، ماده‌ی 12 میثاق بین المللی حقوق مدنی و سیاسی، ماده 49 حقوق پناهندگان، ماده 5 کنوانسیون رفع کلیه‌ی اشکال تبعیض نژادی و همچنین نظریه تفسیری شماره 37 کمیته حقوق بشر آمده است. 

اصل «حق بازگشت» همچون «حق ترک» یک خواهش عاطفی نیست، بلکه در مقررات بین الملل پایه محکمی دارد. به طور معمول در بسیاری از کتاب‌ها و مقالات پارسی، انگلیسی و عربی از این حق با تاکید به قطعنامه 194 سازمان ملل درباره‌ی فلسطینی‌ها آمده است.

به هر حال این حق هر شخصی است که رابطه‌ی واقعی و موثری با هر کشوری دارد، حتی اگر تبعه‌ی آن کشور نباشد. در اسناد بین المللی همچون مواد 13 و 15 اعلامیه جهانی حقوق بشر، ماده‌ی 12 میثاق بین المللی حقوق مدنی و سیاسی، ماده 49 حقوق پناهندگان، ماده 5 کنوانسیون رفع کلیه‌ی اشکال تبعیض نژادی و همچنین نظریه تفسیری شماره 37 کمیته حقوق بشر آمده است. این حق تنها «در شرایط اضطراری عمومی که زندگی ملت را تهدید کند و وجود آن رسما اعلام شده باشد.» منع شده است. این در صورتی است که با سایر تعهداتشان طبق قوانین بین المللی مغایرت نداشته باشد. شرایطی که در زمان کووید 19 رنگ ناسیونالیستی به حقوق بین الملل داد. نقش برجسته‌ی دولت و دلسوزی برای جمع آوری گله (فوکو) سرگردان خود.

این حق می‌تواند به شکل فردی و جمعی به صورت مجزا اعمال شود. حق بازگشت به دلایل مختلف درباره‌ی کشورهای دیگر در چندین دهه‌ی اخیر جدی تر است. بنابراین گنجاندن این حق در قوانین اساسی کشورهای (ح. ب. عرفی) جهت بازگشت پایدار ضروری است. بازده بازگشت پایدار چیزی جز بازگشت منظم و حذف تمام دلایل منع و دریافت غرامت نیست. (به عنوان ضمانت عدم تکرار) 

در این کتاب نکاتی ویژه برای مدیریت اضطراب ناگهانی در زمان سخنرانی و بازگردانی آرامش ارایه شده است.

در بخشی از کتاب آموزش فن بیان و صداسازی می‌خوانید:

یکی از بزرگ‌ترین نگرانی‌هایی که مردم در مورد سخنرانی دارند این است که دیگران صدایشان را چطور می‌شنوند. ساده‌ترین راه غلبه بر این نگرانی، تمرین زیاد پیش از سخنرانی‌تان است. هرچه جمله بندی‌ها برایتان راحت‌تر باشد، نگرانی کمتری برای ارائه خواهید داشت. در مقابل آینه تمرین کنید یا حتی بهتر از آن، از خودتان فیلم بگیرید. به همه‌ی این تمرین‌ها به عنوان یک اردوی تمرینی برای مسابقه فکر کنید. از اموری که ممکن است باعث حواس پرتی شما شوند یا عجیب به نظر می رسند، یادداشت برداری کنید.