این سختی‌ها و مشکلات چنان زیاد و لاینحل بوده که بعد از چند سال زندگی مشترک از همدیگر جدا شدند و حالا نامه‌ای به‌جا مانده که خبر ماجراهای این زوج جوان می‌دهد.

در بخشی از متن کتاب ماجرای یک نامه می‌خوانید:

روز بعد دوباره با صاحبخانه تماس گرفتم. وقتی فهمید که آپارتمانش را ما خریداری کردیم با ابراز خوشحالی و عرض تبریک و تشکر از اینکه برای وسایل جا مانده تماس گرفتیم گفت. خودم آن‌ها را عمداً نیاوردم چون دیگر نیازی به آن‌ها نداشتم. با تجربه خیلی بدی که از ازدواج بدست آورده بودم دوست نداشتم خاطره آن روزها را با دیدن عکس‌ها و فیلم‌ها یاد آوری کنم برای همین همه آن‌ها را دور ریختم.

در مورد نامه‌ای که داخل یک پاکت بزرگ لابه لای وسایل جا مانده بودم نیز سوالی از ایشان پرسیدم و خواستم هر طوری صلاح می‌دانند هماهنگی کند که نامه را در هر زمانی که صلاح می‌دانند تحویل بدهم، او با مختصر تاخیر و درنگی در جواب تلفن گفتند. خیلی عجیب است آن نامه پس همانجا مانده است اگر فرصت دارید توضیحی مختصری راجع به نامه بدهم گفتم در خدمتم با لرزش و گرفتگی که در صدایشان ایجاد شده بود گفت نامه را برای همسر سابق خودم نوشته بودم همان روز که مشغول جمع آوری وسایل و تخلیه منزل بودیم در آخرین فرصت نامه را به او تحویل دادم ولی معلوم می‌شود که او حتی نگاهی هم به آن نینداخته است.

اونیونگ عاشق مرد جوان و با استعدادی به نام کیم چینسا می‌شود، اما چرخ بخت مطابق میل آن‌ها نمی‌چرخد و این دو پس از اینکه موفق می‌شوند یکدیگر را ملاقات کنند، طی ماجراهایی به بن‌بست می‌رسند و به ناچار، به زندگی خود پایان می‌دهند.

یکی از قوانینی که بر روابط زنان دربار آن دوره حاکم بود، این بود که اجازه نداشتند با هیچ مردی ملاقات و حتی صحبت کنند، آن‌ها مجبور بودند تا آخر عمر به وظایف خود به عنوان خدمتکار پایبند باشند و در قید امر و نهی زندگی کنند، این محدودیت به آن‌ها اجازه نمی‌داد آنطور که باید از زندگی لذت ببرند و هر جایی که می‌خواهند بروند. در چنین فضایی، ملاقات مخفیانه می‌توانست برای آن‌ها ننگ اجتماعی یا حتی مجازات مرگ در پی داشته باشد.

محوریت اصلی داستان عشق اونیونگ نیز رونمایی از یک چنین فضایی مقابل چشم خوانندگان و آشنا کردن آن‌ها با سختی‌ها و مشکلات حاکم بر این شرایط است، داستان از سبک روایی منسجمی برخوردار است و به دلیل درگیر کردن خواننده با احساسات شخصیت‌ها و به خصوص قهرمانان داستان، نوعی حس هم‌ذات پنداری را در آن‌ها برمی انگیزد؛ خواننده با غم اونیونگ ابراز همدردی می‌کند و با درگذشت ناعادلانۀ او ناراحت می‌شود. این ویژگی باعث شده تا این اثر به عنوان یکی از مهمترین آثار داستانی کلاسیک کره‌ای انتخاب شود و تحسین‌های بسیاری را برانگیزد.

در بخشی از رمان نفوذ ناپذیر می‌خوانیم:

روژان گفت: رائیکا ترو خدا…
همون‌جور که مقنعه‌ام رو درست می‌کردم، با لحن جدی و همیشگیم گفتم: روژان الکی بحث نکن، من خوشم نمی‌آد برم این‌جورجاها… تولد شمسی و قمری و میلادیشون رو هی جشن می‌گیرن، من که نمی‌گم تو نرو، برو خوش باشی اما من نمی‌آم….
با زاری گفت: تو دلم مونده برای یک بار هم که شده تو رو به دوستام نشون بدم…
- پس موضوع اینه؟ عزیز من مجبور نیستی جار بزنی خواهر من پلیسه…
مطمئن بودم که نگفته…. یک دروغ کاملا بچگانه بود…. می‌دونست کار من رو نباید به کسی بگه!
گفت: حالا که گفتم، رائیکا یک رحمی کن…‌ ها؟
کش چادرم رو درست کردم و همون‌جور که به سمت در ورودی می‌رفتم گفتم: خوش بگذره، خداحافظ…
داد زد: چرا دلت نمی‌سوزه، دخترهٔ سنگدل…
لبخند کوچولویی زدم و زود جمعش کردم… سوار پژو ۲۰۶ مشکیم شدم و به سمت اداره راه افتادم…

تصویری که در کتاب حاضر ارائه می‌شود در سه مرحله تا رسیدن به جامعۀ سوسیالیستی آرمانی ارائه می‌شود. هدف البته به تصویر کشیدن دقیق چنین جامعه‌ای نیست؛ بلکه صرفاً ارائۀ ایدۀ مطالبی است تا جهت‌ نمایی باشد برای اندیشه‌های آتی.

در بخشی از کتاب جامعه برای همه: طرح یک آرمان شهر سوسیالیستی می‌خوانیم:

اگر بپذیریم که در بحث خوشبختی آنچه اهمیت دارد وضعیت انفرادی شهروندان جامعه است، نه شرایط کلی جامعه، یا به عبارتی در بحث خوشبختی، افراد به کلیت اجتماع اولویت دارند، آنگاه از این مطلب نتایج قابل‌توجهی می‌توان گرفت. منظور از اولویت افراد به اجتماع این است که اگر برای مثال، جامعه‌ای در سطح کلان بسیار ثروتمند بوده، اما هفتاد درصد جمعیت آن زیر خط فقر قرار داشته باشند، آن جامعه را نمی‌توان خوشبخت دانست. ممکن است در شهری چند میلیاردر (در مقیاس دلار) ساکن باشند، اما اکثر مردم شهر از حداقل‌های زندگی نیز محروم باشند. چنین شهری حتی از برخی کشورهای جهان نیز ثروتمندتر است، اما این ثروت به معنای خوشبخت بودن آن شهر نیست. جامعه زمانی خوشبخت است که تمام یا دست‌کم اکثریت شهروندان آن خوشبخت باشند.

جداسازی خود از ناخود، شناخت خود حقیقی و راه‌های رسیدگی به آن، موضوع خودشناسی است. جسم و ذهن را تغذیه می‌کنیم و ناخود را می‌پرورانیم؛ ولی روح ما در تب و تاب گرسنگی و تشنگی نمی‌تواند رشد کند. جسم پروار می‌شود، و از پرواز می‌ماند. نفس گسترش می‌یابد و خود، لاغر می‌ماند. در زندگی همان‌قدر که اضافات اهمیت دارد، باید حذفیات نیز مورد نظر باشد، همان‌گونه که رفتن انجام می‌شود باید ترمز نیز مورد بررسی قرار گیرد. با حذفیات و توقف، فرصتی برای تأمل خواهیم داشت، و تأمل ما را متوجه سرکوب خلاقیت به دست تقلید، چشم و هم‌چشمی و الگوپذیری می‌کند. اگر از سرکوب دست برداریم، انقلابی درونی روی خواهد داد. شاه را از چاه بیرون می‌آوریم و غاصبان را از تخت به زیر می‌کشیم.

در بخشی از  کتاب فرصتی برای پروانگی می‌خوانیم

توسعه در کشور ما به شدت با محیط زیست، درگیر است. درخت‌ها بر اثر بی آبی و یا گسترش گذر، قطع می‌شود. کاشت درخت در حیاط کوچک، توصیه نمی‌شود، حیاط را می‌گیرد، تاریک می‌کند، و به پایه‌های ساختمان، آسیب می‌زند. یکی از مباحث مهندسی عمران، پی‌ریزی پایه‌ها در خانه‌ای است که درخت دارد؛ اما بحث همزیستی با محیط زیست، نیاز به آموزش جدی دارد. حال با کنار گذاشتن مباحث روحانی، می‌توانیم به پروار کردن جسم و گسترش نفس بپردازیم.

از آنجایی که داستان آن بر اساس واقعیت نوشته شده است، بسیاری از حقایق تاریخی را بازگو و با زبانی آموزنده به خواننده منتقل می‌کند. پیام داستان، مثل اغلب داستان‌های شرقی و به خصوص کره‌ای، پیروزی خیر بر شر را به تصویر می‌کشد. در اثنای داستان و در خلال اعمال هر شخصیت، پندی وجود دارد که خواننده به راحتی آن را در می‌یابد.

این داستان، به طور پیوسته در داخل و خارج از قصر، مورد استقبال قرار می‌گرفت و به دلیل زبان ساده و صریحش به زبان داستان‌های عامیانه، راه یافته بود. ملکه اینهیون، مظهر خیر، صبر و یک شخصیت آرمانی در نظر گرفته می‌شود، از سوی دیگر شخصیت بانو جانگ، مظهر بدی، کم طاقتی، پلیدی و شخصی است که با نهایت صفات زشت جلوه گر می‌شود، او از هیچ تلاشی برای صدمه زدن به ملکه اش، اینهیون، فروگذاری نمی‌کند و سرانجام با اعمال شوم خود، به خواسته‌اش می‌رسد، اما از آن جا که آسمان، هیچگاه چیرگی شر را بر نمی‌تابد، او خیلی زود، با خوردن سم، تاوان اعمال شرورانه‌اش را پس می‌دهد.

تا به حال پیش آمده به خود بگویید که چرا برخی از افراد از بقیه موفق‌تر هستند؟ یا شده بخواهید عادت جدیدی در خودتان ایجاد کنید یا عادتی را ترک کنید اما شکست خورده باشید؟ آیا برایتان پیش آماده که بخواهید به انسان منظم‌تری تبدیل شوید اما نتوانسته باشید؟ اگر به سؤالات بالا جواب بله دادید این کتاب مخصوص شما است.

در کتاب خودت از نو خط کش کن به موضوع عادت و رفتارهایی که مانع از نظم شخصی می‌شود پرداختیم و گفتیم که چرا در مسیر تغییر عادت‌ها شکست می‌خوریم و اینکه چرا در زندگی هرقدر تلاش می‌کنیم بازهم به‌جایی نمی‌رسیم.

اگر درصدد تغییر بزرگی هستید این کتاب می‌تواند یک راهنما برای شما باشد تا بدانید که چطور و از کجا باید شروع کنید.

در بخشی از کتاب خودت را از نو خط کشی کن می‌خوانیم:

نظم شخصی یعنی انجام دادن کارهایی که باید انجام شوند جدای از اینکه انجام آن کارها را دوست داشته باشیم یا نداشته باشیم. تعریف دیگری هم از نظم شخصی هست که می‌گوید نظم شخصی یعنی تسلط داشتن بر خویشتن و این یعنی اینکه بتوانیم در هر شرایطی بر وسوسه‌ها، عواطف، امیال و تمایلات درونی خودکنترل کافی داشته باشیم.

کلمه‌ها سرچشمه‌ی زندگی‌اند مثل آب‌ها... آب‌هایی که آناهید نماد آن‌هاست، پس می‌تواند نمادی برای کلمه‌ها نیز باشد. به امید اینکه از مطالعه‌ی این مجموعه لذت ببرید.

در بخشی از کتاب حال کلمه‌ها چطور است؟ می‌خوانیم:

ایستاده بود. انگار همه‌ی راه را دویده باشد، یکدفعه، میخکوب شده باشد و تازه یادش آمده باشد که اصلا نمی‌داند کجا می‌رود؟ اسب طوری ایستاده بود انگار این فکرها را دارد با خود مرور می‌کند. هانا کنارش ایستاده بود. دستش را روی سر اسب کشید. سرش را به سر اسب نزدیک کرد. در گوشش زمزمه کرد: تمام راه را دویده‌ایم. راستش، من هم نمی‌دانم کجا می‌رویم. فقط می‌خواستم دور شوم. بیا کنار این درخت کمی آرام بگیریم.

در بخشی از کتاب رمان عتیقه شناس می‌خوانیم:

اسم این مرد جاناتان اولدن باک و متعلق به خانواده‌ای قدیمی بود که درخانه بزرگی بنام مانک بارنز ساکن بودند. او پسر دوم یک آقای نجیب زاده بوده که در نزدیکی ساحل شرقی اسکاتلند در بندری بنام ' فرپورت ' برای خودش خانه‌ای کوچک ولی خوب و مرتب داشت. بقیه اعضای خانواده او که ساکن مانک بارنز بودند با همسایگان خود از نظر مذهبی هم سو نبوده، آن‌ها به فرقه جاکوبایت تعلق داشتند ولی اغلب همسایه‌های آن‌ها پروتستان بودند.

اولین کسی از این خانواده که در خانه بزرگ سکونت کرد اصلیت آلمانی داشته و در آن مملکت بکار چاپ مشغول بوده است. علت مهاجرت او از آلمان این بوده که حکومت در آن موقع کسانی را که خواستار اصلاح دین بودند، تعقیب کرده و دستگیر میکرد. او با خود به اندازه کافی پول آورده بود که بتواند ملک مانک بارنز را خریداری نماید. در جدال‌هایی که بعدا در اسکاتلند در گرفت او از پادشاه جورج حمایت کرده و هرچه پول ذخیره کرده بود، به پادشاه تسلیم کرد. اینطور گفته میشد که هرگز این پول به او پس داده نشد.

این نمایشنامه درباره شش شخص است که توسط شخصی مرموز به نام آقای «اُپنر» در جزیره‌ای به نام «ایسموس» جمع شده‌اند و حالا خطر مرگ همگی آنان را تهدید می‌کند. این اثر با آن که اقتباس شده است، اما داستان مجزای خود را داشته و توانسته اثری زیبا و قابل دفاع برای خوانندگان و به خصوص مخاطبان تئاتر باشد.

در بخشی از کتاب ضیافت قابیل می‌خوانیم

ریچارد: اوضاع داره کم کم مشخص میشه. چون من هم با یک نامه به اینجا اومدم. بذارین حدس بزنم، شما هم با یک نامه به اینجا دعوت شدین جناب کشیش؟

آلفرد: بله... همین طوره.

ریچارد: پس همه ما توسط مردی به اسم آقای اُپتر به اینجا دعوت شدیم که هیچ کدوم نمی‌دونیم چه کسی می‌تونه باشه. حالا هم توی یک عمارت بزرگ که هیچ کس بهش دسترسی نداره زندانی شدیم. نمی‌خوام ترس توی دلتون بندازم؛ اما این شرایط کاملا جدیه.

توماس: شما فکر می‌کنین یه نفر می‌خواد بلایی سر ما بیاره؟

ریچارد: نمی‌دونم؛ اما قطعا نیت خوبی پشت این کار نیست.

ربکا: اون صدا... اون همه ما رو به مرگ محکوم کرد.